Informacja czy dezorientacja.

Częstym elementem informacji wizualnej są tablice informacyjne. Czasem niezbędne a czasem w nadmiarze, czasem estetyczne a czasem potwornie brzydkie, lub nie pasujące do otoczenia. Przekazują wiedzę, którą zarządzający chcą lub muszą przekazać. Zaprojektowane jako dzieło indywidualne lub są powieleniem pewnego standardu. Są prawie wszędzie, nie omijają również lasu.

Częstą opcją jest próba odwzorowania terenu w postaci różnorakiej jakości map, planów czy szkiców. Rzadko zdarza się przy tym, aby zaznaczony był na takiej mapce kierunek północy (należy zakładać zapewne, że jest u góry mapki), pomijana jest również bardzo często skala mapki.  Nie zawsze zaznaczane jest miejsce naszego pobytu, chociaż ten element pojawia się coraz częściej.

Tak ustawiona tablica, pomimo oznaczenia miejsca jej lokalizacji jako 1 (tu z 30 metrowym błędem), sugeruje, że aby dojść do punktu 2 powinniśmy pójść z punktu 1 w lewo. Znacznie poprawniej byłoby wówczas, gdyby tabllica ustawiona została po przeciwnej stronie drogi.

Zwykle przy takiej mapce podejmujemy próbę dopasowania jej treści do widzianego terenu. I tu zaczynają się schody. Bo zwykle nie ustawione są one zgodnie z kierunkami świata. Kręcimy więc głową i uruchamiamy wyobraźnię a i tak nie wiemy, czy droga na której stoimy jest tę samą, którą widzimy na tablicy. Bliskość skrzyżowania wcale nie ułatwia sprawy. Cóż więc robić? Jednym z wyjść jest zrobienie zdjęcia takiej tablicy. Następnie już w poziomie, blokując funkcję obrotu ekranu (autoobrotu), możemy podjąć próbę właściwej orientacji, a jeżeli mapka jest wystarczająco dobra, to można z nią nawigować. Proste, ale byłoby znacznie prościej gdyby twórcy tablic, oraz ci którzy je ustawiają, zechcieli wejść w skórę jej odbiorcy i zorientowali ją zgodnie z kierunkami świata.

Dzięki zdjęciu możemy wreszcie właściwie zorientować mapę (tablicę).

Włodzimierz Protasiewicz